Ik hou van je maar ik kies het duister : roman


Ik hou van je maar ik kies het duister : roman
Besprekingen
De moeder die niet terugkwam uit Nevada
Al vroeg in Ik hou van je maar ik kies het duister laat de ik-verteller, die ook Claire Vaye Watkins heet, haar baby achter bij de vader. Niet omdat ze een 'smeerlap' is, maar wel..., ja, waarom eigenlijk?
Echt, het is volkomen normaal, kreeg de Amerikaanse auteur Claire Vaye Watkins (37) keer op keer te horen van therapeuten, andere moeders, de maatschappij. Het is normaal dat het moederschap voelt als een breuk in je leven, dat je even niet meer weet wie je bent en al je lust tot werken lijkt verdwenen. En het wordt beter, echt.
In haar beroemd geworden essay On Pandering (2015) stelde Watkins al vast dat het helemaal niet beter werd. Sinds de geboorte van haar dochter, op dat moment een jaar geleden, had zij niets van betekenis meer geschreven. Althans, volgens de literaire normen waaraan zij tot dan toe dacht te willen voldoen. 'Ik heb geprobeerd een verhaal te schrijven in de vorm van een enquête over postnatale depressie en dat voelde vreemd. Huiselijk. Voor vrouwen.'
Juist dat verhaal is de opening van haar nieuwe roman - en er is weinig huiselijks aan. Ik hou van je maar ik kies het duister is niet het zoveelste boek van een vrouw die worstelt met het moed…Lees verder
Een ander soort moeder
Claire Vaye Watkins schrijft in een roman die sterk op de werkelijkheid is geënt over een moeder die haar baby achterlaat. Zonder schuldgevoel.
Echt, het is volkomen normaal, kreeg de Amerikaanse auteur Claire Vaye Watkins (1984) keer op keer te horen van therapeuten, andere moeders, de maatschappij. Het is normaal dat het moederschap voelt als een breuk in je leven, dat je even niet meer weet wie je bent en al je lust tot werken lijkt verdwenen. En het wordt beter, echt.
In haar beroemd geworden essay 'On Pandering' uit 2015, over het schrijven als vrouw, stelde Watkins al vast dat het helemaal niet beter werd. Sinds de geboorte van haar dochter, op dat moment ongeveer een jaar geleden, had zij niets van betekenis meer op papier gezet. Althans, volgens de literaire normen waaraan zij tot dan toe dacht te willen voldoen. 'Ik heb geprobeerd een verhaal te schrijven in de vorm van een enquête over postnatale depressie en dat voelde vreemd. Huiselijk. Voor vrouwen.' Juist dat verhaal is de opening geworden van haar nieuwe roman - en er is weinig huiselijks aan.
Ik hou van je maar ik kies het duister is nie…Lees verder
CLAIRE VAYE WATKINS Ik hou van je maar ik kies het duister
Een boek van de dochter van de belangrijkste meisjesronselaar in de sekte van Charles Manson? Geen wonder dat de VS reikhalzend uitkeek naar ‘Ik hou van je maar ik kies het duister’, de semiautobiografische roman van Claire Vaye Watkins. Maar het boek gaat meer over haarzelf dan over haar vader. Wanneer het personage Claire voor een auteurslezing naar Reno moet, besluit ze om niet terug te keren naar man en kind. In de stad van haar jeugd roepen met paddo’s gelardeerde dwaaltochten herinneringen op aan haar
dode ex-vriend. De reis leidt onbedoeld naar het huis waar ze opgroeide bij haar vader en verslaafde moeder. Tegen de achtergrond van het woestijnlandschap onderzoekt Claire hoe ze gevormd én vervormd wordt door haar verleden en het moederschap. Ze eist resoluut vrouwelijke vrijheid op: ‘Ik zei dat ik me wilde gedragen als een man, een ietwat foute.’ Watkins schetst haar verleden feitelijk, ze houdt zich ver van morele oordelen en last…Lees verder