Met Het leven is kort en het verlangen oneindig leverde Patrick Lapeyre een interessante roman af, die in 2010 terecht bekroond werd met de Prix Femina, een van de belangrijkste literaire prijzen in Frankrijk. Nochtans kan de eerste indruk van het boek er een zijn van vluchtigheid, alsof je na afloop het gevoel hebt dat je nooit echt greep gehad hebt op het fragmentarisch vertelde verhaal.
De zoektocht naar liefde: dat is zowat het enige dat de vijftig hoofdstukken en de levens van de verschillende personages bijeenhoudt. Om te beginnen is er Louis Blériot, de grijze middelmaat zelve. Hij leeft in Parijs, verdient de kost als vertaler van farmaceutische teksten en voelt zich opgesloten in een uitgeblust huwelijk. Zijn tegenpool heet Murphy Blomdale, een Amerikaan die zijn bestaan heeft uitgebouwd in Londen en werkt in de economische sector. Ze zijn onbekenden voor elkaar, maar worden beiden aangetrokken door de mysterieuze Nora Neville. Zo gevangen de twee mannen in hun levens zitten, zo vrij fladdert Nora van Blériot naar Blomdale en terug. Het is een patroon dat zich door de ganse roman heen zal herhalen en dat de lezer afwisselend door de ogen van Blériot en Blomdale beleeft.
Bij Lapeyre wordt er veel gewandeld en gereisd, letterlijk en figuurlijk. Verwijdering en toenadering, afstandelijkheid en betrokkenheid: dat is de dynamiek die Lapeyres schrijven beheerst, of zoals een recensent van L’Express schreef, de manier waarop hij het 'ballet van gevoelens' van zijn hoofdpersonages orkestreert. Afstandelijkheid, dat is in de eerste plaats wat Nora typeert: niet alleen bindt ze zich aan niemand, bovendien wordt ze altijd indirect in beeld gebracht. Daardoor wordt zij ongrijpbaar, voor de twee mannen en voor de lezer. Het is een procedé waarvoor Lapeyre de mosterd haalde bij een Franse klassieker uit 1731, Manon Lescaut. Hij heeft de plot aangepast en overgeheveld naar een hedendaagse setting. Sommigen maken ook de vergelijking met Jules et Jim, de Truffaut-klassieker die ook in het boek vermeld wordt.
Geen van de drie personages krijgt echt greep op de liefde waar ze naar op zoek zijn. De rake en punctuele bespiegelingen van Lapeyre verdiepen de levensvragen die zij zich onophoudelijk stellen. Bijvoorbeeld in de relatie tussen Blériot en zijn vrouw: 'Ze staren naar elkaars reflectie als naar hun dubbelganger, degene die ze hebben liefgehad en van wie ze zijn vervreemd en wier blik ze zoeken in de diepte van de spiegel'. Alleen gebeurt de aaneenschakeling van verhaal en beschouwing soms op een nogal mechanische manier. Dat is jammer, omdat daardoor het ritme af en toe stokt in een voor het overige voortreffelijk geschreven roman.
[Francis Mus] Verberg tekst

Sjacherend als vertaler technisch Engels, ondergeschikt aanhangsel van zijn succesvolle vrouw, schenkt het leven Louis Blériot vooralsnog weinig vreugde. Nee, een hoogvlieger zoals zijn beroemde naamgenoot is hij zeker niet. En dan toch opeens dat telefoontje van Nora, die hemelse, wispelturige Nora, die twee jaar geleden zomaar uit zijn leven verdween. Ze is terug in Frankrijk! Op datzelfde moment ontdekt een ontstelde Murphy Blomdale, financieel expert, dat zijn vriendin Nora, fragiele schoonheid, hun Londense appartement heeft verlaten. Waarom? Het is de start van een weemoedig relaas in speelse toonzetting over twee mannen gevangen in drift en droom. Hun beurtelings belichte gedachten en handelingen draaien om Nora, die vandaag in Parijs en morgen opeens weer in Londen kan opduiken, die geëxalteerd haar eigen werkelijkheid leeft. Zie dan maar eens energie over te houden voor al die bont geëtaleerde professionele en sociale sores van alledag. Een ontluisterende finale ligt in het verschiet. Deze zevende roman van Lapeyre (Parijs, 1949) werd bekroond met de Prix Femina 2010. Vrij kleine druk. Verberg tekst