We bevinden ons in het Zuid-Duitse, idyllische Kirchblüt, ergens in de jaren zestig. De wereld is nog overzichtelijk: in het dorp bevindt zich een slager, een bakker en een fotozaak. Aan de rafelrand woont een ietwat apart stel in een barak: de hongaarse Evi en haar dochtertje Aja. Aja’s vader Zigi komt een keer per jaar voor een paar weken vakantie naar het dorp. Zigi en Evi zijn circusartiesten, maar na een koude winter overnachtend in de bossen te hebben doorgebracht, besloot Evi om zich definitief in Kirchblüt te vestigen, terwijl Zigi met het circus is verdergetrokken. Aja en de ik-persoon, Seri, wier vader net is overleden, sluiten vriendschap. Het duurt niet lang of het duo wordt aangevuld met Karl, wiens broer spoorloos is verdwenen. Zo hebben de drie vrienden iets gemeenschappelijks wat hen bindt: ‘Misschien was het de schaduw waarmee ieder van ons leefde, misschien was het dat wat ons bij elkaar hield.’ Dit in tegenstelling tot de lichte dagen in en rondom Evi’s tuin. Langzamerhand krijg je het gevoel dat deze personages in een zeepbel leven, of een vergeeld kiekje, en je begint haast wanhopig te verlangen dat de eerste barsten zich zullen vertonen. Vooralsnog lijkt de boze wereld buiten dit hechte driemanschap niet te bestaan.
Als de drie in Rome gaan studeren wordt de idylle in eerste instantie rustig voortgezet. Ook hier lijkt er buiten hen niemand te bestaan, geen ontregelende Italiaanse minnaars of minaressen die het gezelschap langzaam uiteen doen drijven, tot Karl een pakketje voor Aja bij de post aantreft. Er blijkt een filmspoel in te zitten met een opname van de geliefde van Zigi en de feitelijke moeder van Aja. Met deze Libelle heeft Zigi een kortstondige affaire gehad toen hij en Evi elkaar even uit het oog waren verloren. Vanzelfsprekend leidt dit tot een identiteitscrisis bij Aja en een verwijdering tussen haar en Evi. Opmerkelijk is dat Zigi vrijuit lijkt te gaan: geen onvertogen woord over zijn gescharrel met de vrouw, wier beeltenis hij tussen zijn schouderbladen heeft getatoeëerd. Aja verwaarloost haar studie en verdwijnt een tijdje om Libelle op te sporen, maar uiteindelijk komt alles weer op zijn pootjes terecht. Karl, die inmiddels Carlo heet, wordt een bekend fotograaf in Italië, Aja arts in Kirchblüt, Seri werkt in het transportbedrijf van haar moeder en Zigi heeft zijn circusbestaan opgegeven om de dementerende Evi te verzorgen.
De lichte dagen staat in Duitsland hoog op de bestsellerlijst, een reden daarvoor zou kunnen zijn dat in deze roman de plattelandsidylle hooggehouden wordt. Voeg daar de licht weemoedige, onthaastende, parlando verteltoon van vele herhalingen aan toe; het kabbelt maar voort en niets lijkt de idylle te kunnen verstoren, zelfs de nare gebeurtenissen trekken geen rimpelingen in het gladde oppervlak. De roman had zeker de helft korter gekund. En iets meer schuren en schragen zou ook zeker geen kwaad kunnen. [Jolies Heij] Verberg tekst

Roman over drie bevriende kinderen en hun moeders. De kinderen groeien naar het lijkt onbekommerd op in een stadje in Zuid-Duitsland. Onder de oppervlakte van de idylle en de glans van de jeugd schemert echter de tragiek van het gemis. De twee meisjes missen een vader en de jongen kent het verdriet van een verdwenen broertje. Een roman die gaat over het hele menselijke scala van gevoelens: (vrouwelijke) solidariteit, vriendschap, trouw en ontrouw, eenzaamheid, verdriet, liefde. De kracht van het boek zit niet in de gebeurtenissen, die verder niet spectaculair zijn, maar in de geheel eigen toon. De zinnen zijn in een langzaam, dansend ritme geschreven dat van begin tot eind volgehouden wordt en in de vertaling uitstekend behouden blijft. Gezien het meervoudige vrouwelijke perspectief zullen zeker vrouwelijke lezers deze roman hogelijk waarderen. Een sterke opvolger van “De zwemmer”. Kleine druk.

Een analfabete moeder, een overleden vader en een verdwenen broertje, armoede, ontheemd zijn,… dit is geen recept voor een gelukkige jeugd, maar Zsuzsa Bank slaagt er desondanks in om in De lichte dagen jeugdtrauma’s op een vrolijke, optimistische manier te beschrijven. De kleine Aja, Seri en Karl moeten heel wat verdriet en pijn verwerken, en toch kijken ze later terug op idyllische kinderjaren op het Zuid-Duitse platteland. Pas als volwassenen beseffen ze hoe moeilijk hun ouders het hadden, en hoe ingrijpend het verlies van geliefden kan zijn. De auteur is van Hongaarse afkomst en groeide op in Duitsland, ontheemding en vervreemding zijn belangrijke thema’s in haar werk, ook in het meermaals bekroonde ‘De zwemmer’. Toegankelijk en vlot geschreven, ook voor jongeren.